.
خواب دیدم مادرت بهت میگه:
دخترم بهتره بهش زنگ بزنی و تو گفتی دلم نمیخواد و اکراه داشتی از این.
منم از پشت تلفن میشنیدم حرفاتون رو.
باز هم نشسته ای
در سکوت شب
باز هم هوای تو گرفته رنگ آرزو
در سکوت بی امان این شب دراز
چه صداهای روح نوازی شنیدنیست
تو جوانی و برق آرزو
در نگاه بی ریای تو دیدنیست
باز هم صدای نفس های شب بپاست
باز هم هوای سینه ی تو آکنده از دعاست
باز هم قلم به دست مینویسی
که او کجاست
تو کجا هستی ای ستاره ی امید شام تار
تو کجا هستی ای بهانه ی این قلب بیقرار
تو کجا هستی ای طراوت گلهای نو بهار
و دوباره باز هم می آید این صدا
در تمام لحظه ها
در تمامی مکان
که در این حوالیم
بنگر تا بیابیم...
(از دل سالار خان)
دیشب دلم برات خییییلی تنگ شد و افشاریت ر گوش کردم که توش یکی گفت ...
دلم خواست بهت بگم که چقدر مایه ی افتخار منه که لا اقل یه ز مونی دستت تو دست من بود و سرت رو شونه ی من و بگم که چقدر دلم برات تنگ شده ولی نگفتم بازم :) نتیجش این که خوابت رو دیدم که مهدی توانا بهت میگفت که... امشبم با اجازه ات ر فتیم تو یادت و افشاریت عین مار هندیا ما رو رقصوند, گفتم اگه میخوام خوابت رو نبینم اینا رو لا اقل اینجا بنویسوم.
از تو عزیزتر نیست توی دنیای بزرگ من.
ضمنا اینا رو باس با نی کیانی نژادی که خودت تو فولدر other دادی گوش کرد با یه تک لامپ هالوژن زرد یا چراغ مطالعه ی که به سمت دیوار گرفته شده و نورش زرده.لطفا تا شرایط رو مهیا نکردی گوش نکن.
هنوز آرزوی منی :)
مگر نسیم سحر بوی زلف یار منست که راحت دل رنجور بیقرار منست
به خواب در نرود چشم بخت من همه عمر گرش به خواب ببینم که در کنار منست
حقیقت آن که نه در خورد اوست جان عزیز ولیک در خور امکان و افتخار منست
اگر هزار غمست از جفای او بر دل هنوز بنده ی اویم که غمگسار منست
درون خلوت ما غیر در نمیگنجد برو که هر که نه یار منست بار منست
به لاله زار و گلستان نمیزود دل من که یاد دوست گلستان و لاله زار منست
ستمگرا دل سعدی بسوخت در طلبت دلت نسوخت که مسکین امیدوار منست؟
و گر مراد تو اینست بی مرادی من تفاوتی نکند چون مراد یار منست
به خدا اگر بمیرم که دل از تو بر نگیرم برو ای طبیبم از سر که دوا نمی پذیرم
همه عمر با طبیبان بنشستمی و خوبان تو بخاستی و نقشت بنشست در ضمیرم
مده ای حکیم پندم که به کار در نبندم که زخویشتن گزیر است و ز دوست ناگزیرم
تو به خواب خوش بیاسای و به عیش و کامرانی که نه من غنودهام دوش و نه مردم از نفیرم
نه توانگران ببخشند فقیر ناتوان را نظری کن ای توانگر که به دیدنت فقیرم
نه تو گفته ای که سعدی نبرد ز دست من جان نه به خاکپای مردان چو تو میکشی نمیرم